Synth-pop, hip-hop, house and pop; an action-packed album full of breezy dance tunes. Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp. No matching results. Explore music. Get fresh music recommendations delivered to your inbox every Friday.
Daniel Sierra. Hors D'Oeuvres is perhaps the lightweight in the collection, but after all, it's the starter The Same Old Rock records my opposition to continued dependence on the cheap opium of convenient mass religion. Humanity as hostage to superstition is a position which infuriates me. To allow superstition to control your life, as the world burns, is careless. Welcome home oh Johnny Soldier, we treat you here just like they treat you there.. Are queues for tattoos with 'love' on one hand and 'hate' on the other a sign of old age?
Me And My Woman.. Does it matter? Is it bound up with 'our' planet? In my opinion, yes. We are now out on a cultural limb that's taking us steadily further away from the planet.
The average human misses the reality of the planet entirely. It's only a few miles thick. It can be changed very quickly. Surely, hindsight isn't our only view Hopefully not.. At the time there were establishment figures who were certain humans were having no effect at all on the planet's environment.
This of course will eventually be true! Pete Jenner and I turned out a great record. Seems like a thousand years ago now. Though I very rarely listen to my own records I would definitely say that my personal highlight on the record is Jimmy Page's guitar solo on 'The Same Old Rock. Absolutely brilliant. A poet, a mystic, a master of melody. These albums provide answers to the question, "What would Fela Kuti's band sound like with someone else singing?
It's one of his greatest songs, a slinky minute funk jam with an irresistible riff and a sly lyric about Pan-African disorganization. Fela coupled it with a remake of his earlier "Go Slow," a low-grooving complaint about traffic jams in Lagos. Music of Many Colours is a collaboration between Fela and American vibraphonist Roy Ayers, who wrote and sings the jazzy " Blacks Got to Be Free," a vision of a black-unity future that's the closest Africa 70 ever came to making a disco record.
Its companion piece, Fela's "Africa Centre of the World," is more straightforward midtempo Afro-beat, with multiple percussionists pattering against Ayers's chiming, improvisational vibes.
Messed up super raw psychedelic rock'n'roll from tree alpine swiss voodoo brothers, trippin' in a river of endless blues punk and psychedelic power sounds.
Saturated in blues, garage and psychedelia, they've honed a focused, raw and hypnotic sound ranging from blissed out blues to raging garage and druggy soundscapes. Always moving at their own pace and with a slightly disturbing warpedness. It's worth mentioning that the three guitarist brothers grew up in a tiny Swiss mountain village.
When they moved to a larger town with a 'rock club' where they first saw Spacemen 3 and some other sonic pioneers of the time, they got immersed in the energy of garage punk, primal rock and roll, and later on, the depth of blues. After releasing several singles, compilations and EPs, their first full-length album, 'Forgotten Millionsellers', came out in as one of the first releases on Voodoo Rhythm Records the second album, 'Because Of Woman', followed in , and definitely catapulted them countrywide into the status of a influential band and showed that their cult continues growing with every record they put out.
Everything the band records and produces, is done at their own self-made analogue studio called 'roy home production'. Maybe it is because good things take time and they take it. Maybe it is because of their amazing artwork for covers and posters. Or maybe it's just because they don't give a fuck about what anyone else is doing musically that they are truly an original. Their new drummer, Alain Perret-Gentil the singer of the garage punk band Come'n'go , plays harmonica, sings backing vocals and has introduced a more dancier, groovier element to some of their new songs.
Tell it to the people is all roy home recordings, self made to the bone, hours of recording on tape and over recording re recording trowing away and recording some more..
Wives were a punk band formed in Los Angeles in They recorded, performed and toured until when they disbanded. Dean and Randy went on to form No Age. Cat Number 2 Release date 24 Jun ' Supported by a rhythm section of Brian Blade and John Patitucci, they have produced a remarkable homage to the 'new direction' in jazz led by Coltrane and Davis in the 50s and 60s.
Cat Number Release date 9 Jul ' Sampology Regrowth. Back in stock N. True Love. Back in stock Patrick Cowley Megatron Man. Arp Frique The Seed. Jambonne Carpet Ride. Back in stock Bunzinelli Godspeed. Squid Bright Green Field.
Freya Beer Beast. Flying Lotus Yasuke. Anorak Patch Delilah. Qnete Rm Sam Wills Breathe. Gonzales Solo Piano.
I Coccodrilli Futuribile. Caribou Californie. Casta Lazaro. Kerrie Inner Space PT2. Die Wilde Jagd Atem. Warm Graves Ease. Loop Sonancy. Matchess Sonescent. Keeley Forsyth Limbs. Form an orderly queue!! We got the last remaining copies of this super special release In won Dion Agius met een backside flip en tijdens de laatste editie pakte Julian Wilson de prijs met een sushi roll, een combi tussen een Superman en een Toen ze een klein meisje was, wilde de Australische Torah Bright bloemschikster worden.
Op het eerste gezicht zou ze het ook kunnen zijn. Ze is 21 jaar en heeft lange blonde haren, mooi opgemaakte ogen en verzorgde handen.
Achter haar bloedmooie uiterlijk schuilt echter helemaal niet iemand die weet hoe je margrietjes schikt. Maar een meisje dat op haar snowboard een Superpipe kan killen en nu al torenhoog favoriet is voor de Olympische Winterspelen. Dus toen ze onlangs in Nederland was, gingen we op de koffie. Dat bloemschikken is hem niet geworden? Op mijn veertiende begon ik de wereld rond te reizen voor snowboardwedstrijden en sindsdien draait mijn leven om de sport.
Ik wil nog wel een vak leren, maar dan eerder binnenhuisarchitectuur dan bloemschikken. Dat lijkt me een stuk leuker. Er zit nog steeds een stijgende lijn in mijn kunnen en ik wil mezelf blijven verbeteren. Daarbij kijk ik heel erg uit naar de Spelen van in Vancouver. De komende winter ga ik me daar helemaal op richten. Hoe bereid je je daar nu al op voor?
Eigenlijk hoeven we ons dus alleen zorgen te maken om de punten die we internationaal nodig hebben. Het Australische team gaat om die reden de komende winter alle World Cups af. Ik ook, maar ik heb besloten me niet bij het team te voegen totdat de Olympische Spelen beginnen.
Want ik wil meer mijn eigen weg gaan en tussendoor ook nog een paar TTR-wedstrijden rijden. Maar voor de Spelen moet ik eraan geloven. Wordt dit een revanche?
Ik wil graag aan mijn landgenoten laten zien wat ik kan. Het is leuk als ze trots op je kunnen zijn, hoewel ik trouwens helemaal niet patriottistisch ben. Het seizoen is daar alleen erg kort. Om verder te komen, ben ik daarom een paar jaar geleden naar Salt Lake City in de Verenigde Staten verhuisd. Daar heb je een heel lange winter en een heleboel goede snowboarders.
Maar zelfs daar ben ik niet vaak, want ik ben vrijwel altijd onderweg. Heb je een leuke jongen die met je meereist? In de snowboardwereld kom ik een heleboel leuke jongens tegen, ze zijn allemaal spontaan en vrolijk.
Maar helaas — tot nog toe — niet meer dan dat. Verder valt het wel mee hoe eenzaam het is. Iedereen gaat toch een beetje dezelfde wedstrijden af, dus je leert elkaar goed kennen.
De enigen die ik mis, zijn mijn familieleden. Die zie ik heel weinig, maar dat hoort erbij. Die tijd komt wel weer. Vind je het moeilijk om met die druk om te gaan? Ik ben er na zoveel jaar wel aan gewend. Daarnaast probeer ik ook niet te veel te letten op wat anderen doen, maar gewoon mijn eigen run zo goed mogelijk neer te zetten.
Hoewel ik er natuurlijk niet onderuit kan om soms te kijken wat de concurrentie doet, want iedereen traint op dezelfde locaties.
Zoals afgelopen zomer in NieuwZeeland: daar zie je de hele wereldtop en ook dat velen nu al keihard aan het oefenen zijn voor de Spelen. De Chinese meisjes bijvoorbeeld — ik schrok ervan.
Die mochten van hun coach met niemand anders praten en waren iedere dag aan een stuk door de pipe aan het hiken. Maar dat is een andere mentaliteit en daar trek ik me weinig van aan. In mijn dromen zie ik mezelf als een sterke, stijlvolle, smoothe snowboarder, haha! Dat probeer ik werkelijkheid te maken. Ik heb niet veel tijd om te oefenen, want ik ben bijna continu bezig met wedstrijden.
Maar zodra ik de kans krijg, probeer ik mezelf te ontwikkelen. Het zit ook voor een groot deel in je hoofd, denk ik. In het begin klinkt een in de halfpipe als iets surrealistisch. Maar als je het vaak genoeg probeert, beginnen je hersenen het te begrijpen en wordt het — bij mij althans — op een gegeven moment makkelijk. En dan ga je door naar de Daar ben ik nu mee bezig, om die vlekkeloos en stijlvol uit te voeren.
Tijdens het WK wakeboarden achter de kabel in Anapa, Rusland pakten ze allebei het goud. Wakeboarden zit duidelijk in de lift. Terwijl de sport achter de boot al enkele jaren populair is, wordt ook boarden aan de kabel nu steeds bekender. Volgens de kersverse wereldkampioenen zijn de twee disciplines echter niet met elkaar te vergelijken. Achter de boot spring je alles over de hekgolf, terwijl je aan de kabel alleen kan springen door op een bepaalde manier je bochten aan te snijden en je board te parkeren.
Die techniek begrijp ik nu goed. Komende winter ga ik vier maanden naar de Verenigde Staten om te trainen. Ik wil twee maanden achter de kabel gaan boarden en twee maanden ga ik oefenen achter de boot. Ik denk dat boarden aan de kabel misschien wel lastiger is dan achter de boot, dus ik hoop dat ik achter de boot ook ver kan komen.
Ik moet wel oppassen dat ik niet geblesseerd raak, want de boot is veel blessuregevoeliger. Volgens mij is het zelfs de enige waterskibaan van het land. Bovendien staat die baan in Anapa er nog niet zo lang. De Russen snapten er niet zo veel van. Ze dachten dat we celebrities waren. In had ik al eens een wedstrijd geboard in Moskou, dus ik wist wel wat ik moest verwachten.
Niet alles is even perfect geregeld. De Russische keuken is ook niet echt top. Maar goed, ik wil niet zeiken. Laat ik het zo zeggen: Het is goed te doen. Russen zijn een raar volkje. Ze kijken heel serieus en ze praten geen woord Engels.
Het was een leuke, maar ook vreemde week. Toen we overstapten in Moskou was het gruwelijk koud, maar in Anapa aan de Zwarte Zee scheen de zon volop en was het dertig graden. Nog zoiets raars: op een avond waren we uit eten met het Protest-team bij een Irish pub, komt er plotseling een band binnen die gruwelijk hard begint te spelen. Het was supergezellig, maar aan het eind van de avond stond de drankbon van de band wel op onze rekening.
Bizar toch? Voor mij is het een vaste sprong in mijn run. Veel rijders springen wel een Mobe, maar een Mobe5 zie je niet veel aan de kabel. Ik had heel hard getraind en voelde me goed. Alles lukte gewoon, zelfs ondanks de weersomstandigheden. In de finale stond er veel wind en waren er golven. Coach: Rob Ketellapper bij Lido Almere. Samen met graffittischrijver Thomas Debatisse vertoefde RELOAD een weekend lang tussen de skateboards en spuitbussen, en liet en passant een tweetal geschilderde liftcabines achter.
De liften zijn uitgestorven. De plaatselijke supermarkt puilt uit van de voorraden. De ski- en snowboardverhuur is gesloten. En op een enkel restaurant na is vrijwel alles dicht. Net als veel andere dorpen in de Franse Alpen ligt La Plagne er in de zomer stil bij een logisch gevolg van de wetten van de wintersporteconomie. Het tijdelijke personeel is weer terug naar de stad en slechts een enkeling is overgebleven in het bergdorpje op de piste. Maar in het tweede weekend van juli wordt vier dagen lang de zomerstilte met grof geweld doorbroken.
Dan wordt het Franse sneeuwgebied weer bevolkt met baggy jeans, wordt er vuurwerk in de lift afgestoken en is de parkeerplaats bezaaid met lege bierflesjes. Niet afkomstig van snowboarders, maar van skateboarders, BMX-ers en graffitischrijvers. La Plagne organiseert onder de noemer Urban Plagne ieder jaar een groot evenement waar alle extreme sporten die ooit. Met natuurlijk ook een volledig skateboard- en BMX-parcours.
En hoewel de regen met bakken uit de hemel valt, blijft het publiek enthousiast. De graffiti-schrijvers staan overdekt hun cabines te schilderen en de skaters zoeken hun toevlucht tot de overdekte plekken waar potjes S. De stemming stijgt elke avond tot grote hoogten in de lokale bar, waar Franse partychansons de zaal in worden geslingerd.
Thomas is een jarige grafisch ontwerper uit Nice, die sinds twee jaar bezig is met graffiti. In La Plagne komt hij op het idee om de liftcabine om te toveren tot een Volkswagenbusje.
Met deze skicabine kun je nu zelfs in een Volkswagenbusje op de top van de berg komen! Beide cabines worden in roulatie genomen in de lift en zijn dus vanaf het komende winterseizoen terug te vinden in de sneeuw.
Hier geen skateboards maar snowboard wedstrijden, demonstraties met sneeuwscooters en snowskates en de introductie van wakesnowboarding. Original machine printed art. Het werk van de New Yorkse kunstenaar Michael Perry balanceert tussen fine art, illustraties en design. In zijn surrealistische wereld komen letters en tekeningen tot leven.
Hoe ben je met kunst in aanraking gekomen? Ik had schetsboeken, ging hutten bouwen en voerde wetenschappelijke experimenten uit in de keuken. Deze dingen deed ik uit een instinctieve behoefte — ik voelde dat ik iets moest doen. Op veertienjarige leeftijd kreeg ik van mijn opa, die schilder was, een tekendoos met oude olieverf.
Ik was meteen verkocht. Ben je een kunstenaar of een illustrator? Als illustrator ben je gelimiteerd tot het maken van illustraties, terwijl ik als kunstenaar ook illustraties kan maken. Een kunstenaar is nergens aan gebonden. Het klinkt misschien een beetje cheesy, maar het vat goed samen wat ik doe, en hoe dat werk tot stand komt.
Boeken, magazines, illustraties, tekeningen, installaties — bij al deze projecten ben ik de maker. Wat is voor jou als kunstenaar het belangrijkst? Een mooie illustratie, een boodschap die verteld wordt of de progressie die je als kunstenaar maakt? Daar staat wel tegenover dat het eindresultaat visueel aantrekkelijk moet zijn.
Maar wanneer ik iets maak waarmee ik niet tevreden ben, is dat vaak een belangrijk onderdeel van het proces. Dat heeft tot gevolg dat mijn volgende werk beter is. Is dat geen rare combinatie met fine art? Die houding was enorm inspirerend. Ik kan me niet voorstellen waar ik zou zijn zonder mijn opleiding.
Heb je geen stoere graffitiverhalen uit het verleden, zoals andere hedendaagse kunstenaars? Ik vertelde dat ik een hekel had aan graffiti, niet wetende dat hij zelf in de graffitiscene zat.
Persoonlijk heb ik nooit echt interesse gehad voor graffiti. Op die manier is graffiti wel degelijk interessant, maar verder denk ik niet of nauwelijks over graffiti na.
Als ik iets op een muur zie dat mijn aandacht grijpt, dan doet het dat als een kunstwerk, niet als een graffiti piece. Je hebt een obsessie met letters. Wat fascineert je zo aan letters? Mijn eerste fine art-piece dat ik op school maakte, voordat ik realiseerde dat ik designer wilde worden, was een dorpje van huizen gemaakt uit de letter T. Ik raakte helemaal obsessief toen ik besefte dat een T liggend op zijn rug het perfecte huis was. De vormen van letters stralen iets voor me uit, en dat gebruik ik in mijn werk.
Doe je dat bewust? In mijn nieuwe werk komt het landschap steeds meer terug. Ik heb net een serie tekeningen gemaakt van planeetfabrieken. Heel erg vervreemdend. Soms duiken dingen ineens op. Wat is de raarste opdracht die je ooit hebt gekregen? Ik had het artikel niet gelezen en had dus geen enkele context waarin ik die titel moest plaatsen.
Ik stuurde het op naar de art director en haar reactie was onvergetelijk. Het spijt me, maar er is geen enkele kans dat The New York Times dit ooit zal afdrukken! Hoe breng je een fotoshoot in een surrealistische thema zonder te vervallen in pretentieuze fashion fotografie? Dat doen we gewoon niet. Zes teamriders gefotografeerd in een winterjas.
Kalmte en rust zijn misschien termen die beter passen bij het werk van Evan Hecox. Met oog voor detail verwerkt hij verschillende typografische elementen, alledaagse voorwerpen en stedelijke omgevingen in zijn ontwerpen.
Zomaar een straathoek in Chinatown. Voetgangers wachten voor het rode stoplicht, een vrouw op weg naar huis met haar boodschappen steekt alvast over. Op de muur naast de groentewinkel zie je nog net een tag met druipers staan. In de achtergrond hangen weegschalen.
Zijn schilderijen zitten zo gelaagd in elkaar, dat ze gemakkelijk te verwarren zijn met prints of zeefdrukken. Een overblijfsel van zijn studie, waar hij een voorliefde ontwikkelt voor de zeefdruk- en schilderklassen.
Na zijn tijd op Colorado State University komt Evan in San Francisco terecht, waar hij aan de slag gaat bij snowboardmerk Twist en begint niet lang daarna ook bij Chocolate Skateboards. Hecox valt met zijn neus in de boter: San Francisco herbergt in die periode de jaren negentig een bloeiende alternatieve kunstscene, voortkomend uit de skateboard- en graffiticultuur.
Hecox en zijn vrienden uit die tijd zullen later aan de basis staan van Beautiful Losers, een rondreizende expositie uit Last Peg. Kaali Audi. Ban Than Dole. India Gate. Tera Jikra. Dj Aale Babu. Alat Plat. Mere Baad. Husband Bawla.
0コメント